Światło Bioptron jest światłem spolaryzowanym - jego fale poruszają się (oscylują) na płaszczyznach równoległych. Polaryzacja wytwarzana jest przy zastosowaniu bardziej złożonej wersji systemu wielowarstwowych luster Brewstera (nazywanego nazwiskiem fizyka, który odkrył tę technologię). Lustro Brewstera odpowiada za polaryzację spektrum elektromagnetycznego emitowanego przez urządzenie. Polaryzacja liniowa przez odbicie, zastosowana w Systemie Terapii Bioptron, jest bardzo wydajna, a emitowane światło osiąga stopień polaryzacji>95%.
W przeciwieństwie do systemu laserowego, który ograniczony jest do pasma o bardzo małej szerokości. Długość fali światła spolaryzowanego, waha się między 480 nm, a 3400 nm, spektrum niewidzialne i część spektrum podczerwieni. W związku z tym, że nie występuje światło UV, nie ma ryzyka wystąpienia niebezpiecznych skutków promieniowania UV.
Światło to jest światłem niekoherentnym lub niezgodnym w fazie. Odmiennie niż w przypadku lasera. Światło spolaryzowane nie charakteryzuje się czasową lub przestrzenną synchronizacją wiązek fal światła co oznacza, że szczyty fal oraz intensywność światła nie ulega ani zmniejszeniu ani zwiększeniu.
Światło to jest o niskiej energii- idealnie skupione na obszarze docelowym. Odznacza się niską gęstością energii, dzięki czemu dociera do leczonego obszaru z niezmiennym, równomiernym natężeniem.
Taka gęstość energii ma właściwości biostymulujące. Oznacza to, że stosując system terapii światłem spolaryzowanym istnieje możliwość precyzyjnego określenia dawki stosowanego światła (średnio 2,4 J/cm2 na min).
Najpopularniejszymi polaryzatorami są używane przez fotografów polaroidy, specjalnie w tym celu wykonane płytki z polimerów. Pod dobrym mikroskopem można zobaczyć, że polaroid zbudowany jest z długich włókien tworzących szczeliny, przez które może przecisnąć się tylko światło o odpowiednim kierunku drgań, polaryzator przepuszcza tylko te fale, które mają kierunek drgań pola elektromagnetycznego zbliżony do kierunku wyznaczanego przez szczeliny polaryzatora, pozostałe fale są zatrzymywane.
Oko człowieka nie potrafi odróżnić czy światło jest spolaryzowane czy też nie. jest to nam niepotrzebne.
Fakt, że jeśli na drodze światła niespolaryzowanego ustawimy dwa polaryzatory o prostopadłych kierunkach polaryzacji, to wiązka zostanie prawie całkowicie pochłonięta wykorzystuje się to do znacznego osłabienia światła reflektorów nadjeżdżających z przeciwka samochodów. Tym sposobem unika się oślepiania kierowcy. Jeśli szkła reflektorów polaryzują światło w kierunku poziomym, a szyba samochodu, na którą pada światło- w kierunku pionowym, to wiązka światła będzie znacznie osłabiona. Natomiast światło rozproszone na jezdni i otaczających samochód przedmiotach nie będzie już spolaryzowane w tej samej płaszczyźnie, dotrze więc do oczu kierowcy mniej osłabione.
Światło odbite od gładkiej powierzchni (woda, śnieg,lód,mokra nawierzchnia drogi, przednia szyba samochodu, itp.) tworzy oślepiającą białą poświatę. Zmienia to znacznie nasze postrzeganie kształtów, kolorów i pogarsza komfort widzenia. Ale odbite światło jest przynajmniej częściowo spolaryzowane. Ten fakt wykorzystuje się w okularach zawierających filtry polaryzacyjne. Soczewki działają jak analizatory i nie przepuszczają drażniących oczu odblasków. Widzimy wtedy obraz ze zwiększonym kontrastem i podkreślonymi wyraźnymi kolorami, ale bez ich przekłamania. Takie okulary eliminują również rozproszone światło przez chmury, które również jest częściowo spolaryzowane.
Okulary polaryzacyjne poleca się szczególnie osobom potrzebujących korekcji astygmatyzmu oraz kierowcom. Eliminują one również refleksy od ekranu monitora i telewizora.
Mineralodzy korzystają z mikroskopów polaryzacyjnych, w których poszczególne ziarna kryształów mienią się różnymi kolorami.
W astronomii obserwacja polaryzacji światła pozwala określić, czy zostało ono rozproszone przed dotarciem do teleskopu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz